ఉదయం కావస్తుంది.... కాని తెలవారి వారనట్లుగానే అనిపిస్తుంది. రోజూ లాగే రాత్రి కూడా ఆలస్యం కావటం మూలాన కొంచెం మత్తుగా అనిపిస్తుంది. కాని ఇంట్లో ఏదో హడావుడిగా హడావుడిగా ఉన్నట్లు ఏవో శబ్దాలు వినిపిస్తున్నాయి.... అంతకు ముందు రోజే నా కార్యాలయంలోని HR నా క్యాబిన్ కి వచ్చి సార్ ఆఫీసులో పని చేస్తున్న స్టాఫ్.., రక్షా బంధన్ రోజు సెలవు కావాలని అడుగుతున్నారని..., అప్పుడు గుర్తొచ్చింది...ఈ రోజు రక్షా బంధన్ అని.... నాకు అక్కలు చెల్లెళ్ళు లేకపోవటం మూలాన.., చిన్నప్పటి నుండి రక్షాబంధన్ అసలు ఏ నెలలో వస్తుందనేది కూడా తెలియకుండా పెరిగాను.... చిన్నప్పటి నుండి రక్షా బంధన్ రోజు ఎవరో బయటి వాళ్ళు రాఖి కట్టినా, కొన్ని కృత్రిమ ప్రేమల వాళ్ళ కలిగినవే కాని... ఏ రోజు నాకు రక్షా బంధన్ విలువ తెలియలేదు. ముందు నుండే నాకు సెంటిమెంట్ పాళ్ళు తక్కువుండటం మూలాన ఈ బంధాలు..., బాంధవ్యాలను, బంధుత్వాలను.., అంత పెద్దగా నమ్మేవాడిని కాదు... జీవితం నడవాలి అంటే, జీవితం విలువ తెలియాలి అంటే.., చుట్టూ నలుగురు మనుషులు ఉండాలని.., వాళ్ళే మన చుట్టూ క్రియేట్ చేయబడిన ఈ బందుత్వాలని నేను బలంగా విశ్వసిస్తాను.
ఒకానొకరోజు నేను ఛత్తీస్ ఘడ్ రాష్ట్ర సరిహద్దులోని ఒక మారుమూల పల్లెటూరికి వెళ్ళినప్పుడు.., అక్కడ నేను ప్రభుత్వ పాటశాలలో చదువుకుంటున్న కొందరు విద్యార్థులను గమనించాను... పోషకాహార లోపంతో దీనావస్థలో ఉన్నారు... అక్కడ కొన్ని రకాల పరిస్థితుల ప్రభావంతో ఆ పిల్లలు ఆ విధంగా తయారయ్యారని విన్నాను. అంతే గాక ఆ పిల్లల తల్లిదండ్రులు ప్రాణాంతక వ్యాధి ఎయిడ్స్ తో బాధ పడుతున్నారని తెలిసి నాకున్న రాయి లాంటి హృదయాన్ని కూడా ఆ సంఘటన కలచివేసింది. అందరూ అంటున్న (నేననుకోవటం లేదు) నా అక్రమ సంపాదన నుండి.. 'క్రమంగా' కొంత అక్కడ ఆ పిల్లలకి ఏదైనా చేయాలనీ అనిపించింది. కాని ఎం చేయలేను. ఎందుకంటే నాకు ఆ అర్హత లేదని అనిపించింది. కాని మధ్యలో ఒకమ్మాయి నా వద్దకు వచ్చి ఒక కలాన్ని బహుమతిగా ఇచ్చింది. మీకు ఎందుకో ఈ కలం అవసరమనిపించి ఇచ్చానని చెప్పింది.... (ఇప్పటికి నేను అదే కలంతో అక్షరాలను జాలు వారుస్తు ఉంటాను) వెంటనే అక్కడ పిల్లలందరినీ 'అన్నయ్య ఫౌండేషన్ ట్రస్ట్' కింద దత్తత తీసుకోవటం జరిగింది. ఇప్పుడు పిల్లలందరూ ఉన్నత చదువులకి ఎదిగారు...అప్పుడు తాత్కాలికంగా ఫౌండేషన్ వారు సహాయం చేసినప్పటికీనీ ఇప్పుడేమి సహాయం చేయటం లేదు.. కాని ఇప్పటికి ఆ కలం ఇచ్చిన అమ్మాయి మాత్రం నాకు రాఖి కట్టటానికి హైదరాబాద్ వరకు వస్తుంది. కాని అమ్మాయి కళ్ళలో నాకు 'అవసరం కోసం ఆప్యాయత' కనిపించదు.... అభిమానం కనిపిస్తుంది. రాఖి విలువ కొంచెం కొంచెంగా అర్థమైంది రాఖి అంటే ఏదో రాఖి కడితే "అన్న చేతికి రాఖి కట్టి నోట్లో స్వీట్ పెట్టి ఎంతో కొంత ఇస్తే బ్యాగులో వేసుకొని భుజానికి తగిలించుకొని నవ్వుతూ బయటికేల్తు స్టైల్ గా బాయ్ అన్నయ లవ్ యూ రా అనటం కాదనిపించింది..." ఈ సెంటిమెంట్ లన్ని నాకు తెలియదు.., నాకు మాట్లాడే అర్హత కూడా లేదు కాని ఏదో ఖాళీగా ఉన్న కదా అని ఒక నాలుగు లైన్లు రాసా నచ్చితే చదవండి... లేకుంటే లేదు.
చలో పండగ జరుపుకుంటున్న వారికి రాఖి బంధన్ శుభాకాంక్షలు....
హరికాంత్ రెడ్డి రామిడి
హరికాంత్ రెడ్డి రామిడి
No comments:
Post a Comment