అప్పుడెప్పుడో అశోక్ నగర్లో ఆమె....

అది 2009-2010 మధ్య అనుకుంటా (సుమారుగా).....  

అప్పుడే ఆదర్శ భావాలతో.., ఆవేశంతో కూడిన స్పూర్తితో సమాజానికి ఏదో చేసేద్దామని కొత్తగా రాజధానిలోని అశోక్ నగర్ లో (హైదరాబాద్) అడుగుపెట్టిన రోజులవి.... (మొదటి సారి పట్నం వరకు రావటం) అది ఆర్ సి రెడ్డి స్టడీ సర్కిల్ ప్రాంతం....  కాదనలేని మధ్యతరగతి పల్లెటూరి బ్రతుకులు..., ఖాలీ చేతులు...., కాలే కడుపులు...., కళ్ళలో కనబడే కసి..., తొందరగా చదివేసి అధికారిగా ఎంపికయ్యి అందరి మన్ననలు అందుకొని ఏదేదో చేసేయాలన్న ఆతృత..... ఇద్దరం కూడా ఉండలేని ఇరుకైన అద్దె గదిలో అరడజను మంది ఉంటూ... అశోక్ నగర్ అంగట్లో దొరికిన పుస్తకాలతో కుస్తీ పట్టడం... అంతులేనంత ఆలోచనలు.., అందుకోవాలనే ఆశయాలు.., ఆ వెంటనే ఆందోళనలు.... ఏ పుస్తకంలో ఏ సమాచారం ఉందేమో అని..... పుస్తకాలే ప్రపంచంగా.., పరీక్షలే పరమావధిగా..., నిరంతరం నాలో నేనే పోటీ పడుతూ.. యద లోపల యుద్ధం చేస్తున్న కాలమది.... అందరు రకరకాల ప్రాంతాల నుండి వచ్చిన స్నేహితులు... నేను తెలంగాణ మారుమూల ప్రాంతం నుండయినా..., (అప్పటికింకా రాష్ట్రం విడిపోలేదు) నాతో చదువుకునే నా స్నేహితులందరూ కొందరు రాయలసీమ అనంతపురం, చిత్తూర్, కడప జిల్లాలకి చెందిన వారు కావటంతో వారి ప్రాంత సమస్యలు చెబుతున్నపుడల్లా తెలంగాణ కంటే ఇంకా వెనకబడ్డ ప్రాంతాలు కూడా ఆంధ్రప్రదేశ్ లో ఉన్నాయని అనిపించేది. ఏది ఏమైనా అందరి ఆశయం ఒక్కటే.... ఎలాగైనా ఈ పోటీ ప్రపంచంలో నెగ్గి తమను తాము నిరూపించుకోవాలని.... 

ఆ ప్రాంతమంతా ఎటు చూసిన పోటీ తత్వమే కనిపించేది.... తోటి విద్యార్థిని కదిలిస్తే కావాల్సినంత విజ్ఞానము... కోరుకున్నంత సమాచారం.... తననుకున్న లక్ష్యానికి 24 గంటలు కూడా సరిపోతాయో లేదో అని యదలో ఆందోళన.... ఒక చేతిలో హిందూ పేపర్.., మరో చేతిలో ఆ రోజు చదివేసి పూర్తి చేయాల్సిన బరువైన పుస్తకాలు... 

ఒకానొక రోజు.........

ఆర్ సి రెడ్డి స్టడీ సర్కిల్ ముందు టీ కొట్టున్న ప్రాంతం...... పొద్దున్న నుండి తీరిక లేకుండా.., బుక్కులతో తెగ బోరీంగా మాకు మేమె ఫీలయిపోయి నేను నా స్నేహితులతో (అందరివి పల్లెటూరి సదువులే) కలిసి నిమ్మకాయ చాయ్ (లెమన్ టీ) తాగుదామని బయటికొచ్చాం... (ఆ ప్రాంతంలో ఆ చాయ్ చాల ఫెమస్)..... అక్కడే ఒక అమ్మాయి గురించి అందరూ మాట్లాడుకుంటున్నారు..... అరేయ్ అటు చూడరా ఆ అమ్మాయే మొన్న గ్రూప్ 1 కి సెలెక్ట్ అయ్యింది అంటూ ఒక అబ్బాయి అంతు లేని అత్యుత్సాహం..... గ్రూప్ 1 పరీక్ష పాస్ అయ్యిందన్న మాట వినగానే నా కళ్ళు వెంటనే ఆమె వైపు తిరిగాయి..... చూడచక్కని సౌందర్యం... నక్షత్రాల్లాంటి నయనాలు... బాణాల్లాంటి చూపులు.... చందమామ లాంటి మోము.... చదువుల తల్లి జ్ఞాన సరస్వతి తననే అంటిపెట్టుకుందా అన్నట్లుగా కనిపించే తన వదన విజ్ఞాన తేజస్సు..... అందం... అందానికి తగ్గ అభిఙ్ఞానం ఆమె సొంతమనిపించింది... అందానికి ఒక లక్ష్యమంటూ ఉంటె ఆమె అని అనిపించింది...... అందానికే అసూయ పుడుతుంది ఆమెని చూస్తే.... పేరు.. ఆ పేరుకు తగ్గ అభినయం.... (అప్పుడే మొదటిసారిగా ఆమె పేరు వినటం).... చేమంతి పూవంటి చందం... తొలి పొద్దు కిరణాల స్పర్శకి విచ్చుకున్న పొద్దు తిరుగుడు పువ్వల్లె..... అచ్చ తెలుగమ్మాయంటే కవుల రాతల్లోనో, కళాకారుల ఆకృతుల్లోనో ఉంటాయనుకున్నా కానీ నా అభిప్రాయం తప్పేమో అనిపించింది అప్పుడు.... 

అక్కడే ఆమె చాయ్ తాగుంతుంటే ఇంకా అందరు ఆమె గురించే మాట్లాడుకుంటున్నారు..... ఆమె నాన్న కూడా ఒక పెద్ద ఆఫీసరట అందుకే ఆమె అంతలా చదివిందని మొత్తానికి ఆమె స్థాయి ఇక మారిపోతుందని వాళ్ళు అనుకుంటున్నారు... కానీ నాకు ఆమెని చూస్తే అలా అనిపించలేదు.... చాలా సాదా సీదాగా ఉంది... ఎవర్ని పట్టించుకోని వ్యక్తిత్వం..... తన ఆశయమే అవధిగా తన ప్రపంచంలో తాను ఉంటుంది... ఆ తర్వాతి రోజు నుండి ఆమెనే గమనించేవాణ్ణి.... (ఆమెనే చుస్తున్నానన్న విషయం ఆమె గమనించకుండా నేను గమనించేవాణ్ణి).... తానే కార్ డ్రైవ్ చేసుకుంటూ స్వయంగా వచ్చేది... భుజానికి వంకాయ రంగు బ్యాగు..., నుదుటిన ముదురు ఎరుపు రంగులో పెద్దగా గుండ్రటి బొట్టు.... చెవులకు పెద్ద రింగుల కమ్మలు... కుదురుగా ఉండకుండా చెవిపై పడుతున్న కురులను సరిచేస్తూ అప్పుడే స్టడీ రూమ్ లోకి సీరియస్ గా ఎంటరవుతున్న అందమైన అమాయకత్వం.... ఆమె ఒక పచ్చటి పైరులా.., పెరటిలోన ఒక సీతాకోకచిలుకలా అనిపించేది.... సంప్రదాయానికి సరితూగే సరైన వస్త్ర ధారణ.....  సంపన్న కుటుంబం నుండి వచ్చినామె... అందుకే ఆమెకు ఉద్యోగమచ్చిందని మా స్నేహితులు గుసగుసలాడుకునేవాళ్ళు... (కానీ చదువాలనే ధృడ సంకల్పం, అంకిత భావం ఉండాలే కానీ ఏ కుటుంబం నుండి వస్తే ఏంటి... ఉన్నతాధికారిగా ఎంపికయ్యి కోటేసుకొని కలెక్టరయిపోవచ్చని నేను మనసులోనే అనుకునేవాణ్ణి)....... తాను రోజు స్టడీ రూమ్ లో చదువుకుంటూ ఉండేది.... దాదాపుగా తన వెనక కుర్చీ లోనే ప్రతిరోజు నేను కూర్చొనేవాడిని.... తాను పుస్తకాన్ని తప్ప మరో వంక అయినా కన్నెత్తి చూసేది కాదు... నేనేమో తాను ఏ బుక్ చదువుతుందా.. ఎంత సేపు చదువుతుందా.... మనమూ దాన్ని ఫాలో అయిపోదామని అటు వైపు తొంగి తొంగి చూసేవాణ్ణి... ఆమె పుస్తకాన్ని చూస్తుండేది... నేనేమో తనని చూస్తుండేవాణ్ణి..... తానేం చదువుతుందా  ఎలా చదువుతుందా అడిగేయాలని ఆతృతగా ఉండేది.... కానీ భయం అడ్డొచ్చేది.... ఊరి నుండి వచ్చిన మనుషులం... ఎం మాట్లాడితే ఎం తప్పవుతుందేమో అన్న భయం.... పైగా ఇంగ్లీష్ మాట్లాడటం అంటే నవ్వుతారేమో అన్న జంకు, బిడియం... నన్ను నేనే తక్కువ చేసుకోవటం అన్న భావన మనసులో ఆమెతో మాట్లాడకుండా అడ్డుకునేది.... అప్పుడప్పుడు టీ కొట్టు దగ్గరికి వచ్చేది.... శివా అంటూ పిలిచి టీ అడిగేది... (ఆ టీ కొట్టు యజమాని పేరు శివ)...... ఆ సంవత్సరం కాకుండ ఆ తదుపరి సంవత్సరమే అనుకుంటా.... ఆమె దేశ అత్యున్నతస్థాయి పరీక్షను ఉన్నత శ్రేణిలో పాసయ్యి ఉన్నాతాధికారిగా బాధ్యతలందుకుంది.... ఆమె ఇప్పుడు ఒక జిల్లా స్థాయిలో బాధ్యతలందిస్తుంది. ఆమెని చూసినప్పుడల్లా ఏదో తెలియని అనుభూతి.... ఆనందం.... ఒక ఉద్వేగం...

హరికాంత్ రెడ్డి